Ny runde, nye aliens. Same gøye opplevelsen. Noko som merkes mykje meir på runde to var spelet sin evne til å fore deg med bonusar som gjer at du kan holde aktiviteten gåande litt lenger. Sånn sett minner det litt om Gaia Project eller Lost Ruins of Arnak (som folk på BGG likar å samanlikne det med). Du startar runden med å tru at du berre har råd til å gjere 2-3 actions. Men så har du plutselig nok mikrofonar til å få ein teknologi som gir deg ein bonus. Teknologien gjer at du får litt ekstra ut av actionane dine. Så har du plutseleg meir data som gir bonusar i datamaskinen. Så finner du teikn til liv som går til alienane som gir deg fleire kort. Så kan du plutselig skvise ut litt meir av ellers døde kort til å kjøre alienkortet som gjer meir enn vanlege kort. Før du veit ordet av det har du kjørt 12 actions på runden der poengene triller inn av seg sjølv.
Kortene er den mest effektive måten å gjere ting i spelet, men planane må passa for at du kan utnytte dei godt. Det er ikkje kjekt å ha tilgang på masse probe-actions når jordkloden er omgitt av asteroidar. Heller ikkje om du får mange scannekort og alle scan-sonane er dominert av andre. Så er det også litt intern synergi mellom kortene du ønskjer men som ikkje alltid er der. Det er i dette uperfekte oppsettet at spelet får deg til å tenke og plages av dilemma. Du må av og til svi av gode kort for å smøra delane som ikkje passer, eller gjere basic actions for å låse opp muligheten til betre ting.
Det som gjenstår å finne ut er korleis å utnytte “lykkehjulet”. Det virker som om det jobbar mot deg nesten uansett kva du vil i spelet. Ein tur til Saturn blir lett bytta ut med ein tur til Mars fordi du enten er blokkert av asteroider eller at hjulet sender planeten bakover i forhold til Jorda. Tempoet på hjulet er ikkje lett å berekne heller.