Reglar, reglar, reglar…
Spelets slutt
Spelet kan fortsette sjølv om siste Menhiren slukkes. Men kvar dag tar du 2 skade og 2 terror. Om karakterar dør, er det ein prosess for dette også med å starte ny karakter. Det finnes også ein divine intervention-option som gjer at du får på kunstig vis gjort ting på nytt. Men dette vil vere for mindre hardcore spelarar.
Combat/Diplomacy-stokk
Spelaren kan frivillig velge å ta ut kort frå Combat/Diplomacy-stokken slik at han er ned til 15 kort stor. Korta som blir tatt ut, legges til side og kan puttes tilbake i stokken på slutten av dagen om ønskelig. Du kan også bruke alle korta om du vil.
Escape combat
Spelaren kan til ei kvar tid rømme combat med å betale 1 energi og ta “opportunity”-skaden til monsteret. Liknande reglar på diplomacy, men istedenfor 1 energi, tek du berre failure-skaden. Diplomacy lar spelaren også “avoide” problemet om dei vel å gjere det før dei trekker kort. Dette har også ein kostnad.
Passive combat-kort
Nokre spesielle kort har bindeleddet på begge sider av kortet slik at kortet forblir synleg (dei fleste har begge bindeledda på venstre side). I så fall vil det ha ein varig effekt. Det forklarer korleis nokre kort kan spele saman og vere relevant sjølv om kort blir spelt etterpå.
Ta encounters som eit lag
Fordelen med å gjere dette vil nok hovedsakleg vere A. Visse monster har effektar som berre biter på førstespelaren. B. Visse delay-effektar er negative. Desse slepp du unna om monsteret er dødt før det er din tur igjen. C. Når det blir gjort skade eller ein kostnad må betales så kan andre på laget betale. – Med andre ord, litt nytte men ikkje mykje.
—
Det var veldig bra atmosfære i spelet. Det var trykkande, tungt og skrekkinngytande. Dette både i tekstform, grafisk og spelmekanisk. Exploration føles desperat. Du blir møtt med fiendskap og sketchy omstendigheter og ber om hjelp likevel. Av og til får du overraskande nok ein betydelig handout. Andre gonger får du bank og blir rana. Og om du er skikkelig heldig finn du ein wyrm som knuser alle beina i kroppen din. Livet er hardt i Avalon.
Det var eit sært men funksjonelt combat-system. Du prøver å lage comboar som anten knuser fienden tidlig eller som ruster deg til å holde ut ei stund. Det er eit lite puslespel. Det er antagelig frustrerande for dei som søkjer den ultimate comboen. Som regel jevner flaksen seg ut slik at det går sånn passe bra.
Det gjenstår å sjå om saving og setup er ein enkel prosess. Eg liker uansett at spelet ikkje gjer permantent skade på komponentane slik som visse andre “legacy”-spel.
Om eg skal samanlikne spelet med noko anna, så trur eg kanskje arkham horror the card game er i same sfære: Mykje mørk tematikk, bittelitt deck building, legacy-aktighet, eit kart du utforsker og litt combat.