Eg tolker dette som eit uttrykk for ein eksistensiell krise. Når ein mister grepet på kva ein likar og kva ein veit, er det ikkje mykje igjen…
Mine antagelser er i stor grad hypotetiske. Rune var tydelig ikkje “dialed in”. Einar skjønte spelet, men brukte fordelen til å rekne djupare på game staten istedenfor å gjere snappy turar. Det var frustrerande å observere. Alt i alt, blei det ein annan atmosfære enn det eg trur spelet legger til rette for og fortener.
Eg trur det morsomme i spelet er samspel/motspel mellom spelarane, og samtidig at spelet lager kontrastar mellom taktiske valg og strategiske valg som ofte jobber mot kvarandre. På søndag var eg for taktisk og tapte grovt. Tableuet og måten du speler kort har mykje å seie for langtidsutsiktene dine. Spelet skjer mykje meir i den sonen enn eg hadde antatt på forhånd.