Kjære Amerigo
Du var ikkje heilt gløymd. På tross av at du er pryda med namnet til myrkets fyrste, Stefan Feld, nådde du nok ein gong bordet. Vi pusla saman brettet ditt og trengte berre gjere to justeringar for å følge reglane. Vi heiste opp tårnet som aldeles ikkje er plagiert frå Shogun. Vi måtte lesa litt reglar, men det tok ikkje lenge før vi var i gang.
Eg mimrar om gamle dagar då me spelte deg. Me koste oss ute i øyriket. Me satte båtane i land og laga trading posts med full fridom. I samarbeid gav me sivilisasjon til verden. Unyttig villmark blei bytta ut med fruktbar industri som kan forsyne gamle Europa. Vi deler likt på godene, og alle får mange poeng i vakkert fellesskap.
I dag viste du ditt sanne ansikt. Du frista oss med skatter, men du hadde ikkje nok til alle. Delingskultur blei bytta ut med grådighet. Øyene var stengt for gjester før dei eingong blei navngitt. Om det var fleire plasser å legge til kai, var svermar med båtar raskt på plass. Bulldozerar hasta seg til motsatt side av øyer kun med hensikt å ruinere landskapet og gjere det utilgjenglig. Dyrkbar mark blir med kløkt avgrensa av taktisk plassert men elles kunstig motiverte bygningar. Og tårnet ditt som tidlegare hadde gitt eit mangfold av valg gav no gong på gong actions som me ikkje ønskte oss. Piratane dine som skulle ha holdt oss litt i sjakk var tannlause og lett bestukke. Du lo av oss då me hjelpelaust krangla om det vesle som var igjen.
Kva tid blei du til ein ondskapets skule? Eller var du alltid slik uten at vi visste det?