Circadians: Chaos Order

[Sten Ole]

Dessverre kom eg ikkje på å fotografere.

Spelet er, som eg tidlegare har sagt, langt nede på plass ca 2500 på BGG, men eg hadde gode forhåpningar basert på det eg har sett på nett og det produksjonsselskapet har gitt ut før. Temaet er litt tynt forklart at vi er på ein planet med menneskeaktige aliens som i utgangspunktet er snille men lokalt er det krig om Relics i eit lite geografisk område. Det er 4 alienraser, 1 menneskerase og 1 robotrase. Grafikken er elendig på ein herlig måte. Speletid er ca 3 timer. Opplæring over 30 min.

Spelet foregår på eit hexgrid over 6 runder. På kvar runde set alle ein pris på ein av actiontypane. Så skjer kvar actiontype i tur og orden der den som set prisen får gjere actionen sjølv gratis og alle andre betaler for å gjere same action eller å skippe det. Dei tidlegare actiontypane handlar om forskning og å bygge ressursmotorar. Dei siste handlar om mønstring og bevegelse. Etterpå blir det krig der spelarar står på same plass.

På slutten av runden vinner spelaren om han kontrollerer alle Relic-ane som står igjen på kartet. Om det ikkje skjer så forsvinner ein av relic-ane og spelet fortsetter. Samtidig har alle ein sekundær veg til seier som er forskjellig frå kvar av rasane. Denne alternative seiersmåten blir veldig relevant om ein ikkje passar på å gjere det vanskeleg for dei.

Spelet overraska på mange måtar. Eg hadde sett for meg total krig, litt som med Kemet. Men p.g.a. rundestrukturen handla spelet mykje om å forvalte ressursar på ein taktisk måte slik at ein fekk gjort det viktigaste eller ein satte press på andre. Kartet var oppbygd på ein geografisk interessant måte slik at ein har kort veg til alle, men at ein likevel må rundt fjell eller gjennom fiendtleg omgivelsar for å nå fram. Du kan for eksempel flytte gjennom andre sine styrkar så lenge du set igjen soldatar tilsvarande talet på fiendtlege soldatar. Spelet er i konstant spenn mellom å belønne tynn spedning av styrker og å bygge opp konsentrerte drapshærar. Kampane bruker eit kamphjul-/taktikkkort-system som gjer at utfallet er litt uvisst. Kamphjulet tillater også at ein flykter og forflytter styrkane til andre kamp-arenaer på samme runden. Dette kan snu opp-ned på ein uheldig movementfase. Det er eit taktisk meisterverk.

Rasane har eit særpreg der ikkje berre verktøyene dei har er unike, men også at dei laga ein spesiell type trussel i form av sekundærseiersmålet. Dette danna fleire dilemma som var herlege å slite med. Myr-rasen har fri tilgang til mykje at brettet og bør ikkje få sitje urørt for lenge. Forskerasen må ikkje få lov til å bygge bre seg utover og bygge motor og forsvarsverk. Ubåt-rasen må ikkje gis lette mål langs kysten. Headhunter-rasen må møtes med folk i grå dress og utan personleghet til du er klar til skikkeleg krig. Skade-rasen som berre vil alle vondt og air-mobile-infantry-rasen stod utbrukt igjen i eska.

Min konklusjon er at dette spelet er kjempegøy på ein puslete måte. Det er ikkje eit episk spel der ein får ro til å byggje ting i fred eller lagar alliansar som varer meir enn eit minutt. Du må gutse og gamble og krysse fingrane mens du teller på ressursar og gjetter på kva andre spelarar synes er viktig, og heile tida ha kontroll på kven som er først og sist fordi spelerrekkjefølgja, og derfor også bordplassering, har mykje å seie. Spelet er ein klassiker i mine auge sjølv om eg normalt likar betre spel der ein kan diplomatifisere seg til fordelar.

Kritikk kjem til slutt for å bringe ned alle forventningar:
– Litt lang instruksjon for å kome i gang.
– Mindre gøy om du ligg an til å tape mot slutten og dei sterkare spelarane ikkje utarmer kvarandre.
– Litt vanskeleg å ha oversikt over kva dei andre kan få til.
– Kamphjul-faceoff er litt antiklimaktisk når det allereie er klart at eine spelaren skal flykte eller forsvarer seg med berre eit skur.
– Blir litt rotete når du skal ha 30+ meeples på ein hex.
– Det er litt krise å miste ein helt siden det koster ein del å få han tilbake.
– Nokre kort må leses meir enn ein gong for å forstå kva dei gjer.

[Sten Ole]

Spelet er fortsatt fantastisk. Denne gongen prøvde me ein 3-player-variant som eg syntes fungerte fint sjølv om det strategiske ikkje var 100% på plass siden vi fortsatt er dumme. Kvar faksjon setter sitt preg kva som skjer på brettet.

Eg spelte Circadians som har ein fly som raskt kan flytte forbi hindringar med supersoldatar som er hindra av at dei ikkje er så mange. Dette gir ein god del kontroll og fleksibilitet i forhold til å styre kor dei store konfrontasjonane skal skje. Det som held dei tilbake er at dei strategisk ikkje ønsker å konsentrere styrkane då dei trenger å styre store område for å lykkes.

Tor Inge spelte Jrayek som enten rekrutterer ekstra ledarar i kamp eller selger dei ut til motstandarane. Det som gjer Jrayek farlege er at dei går hardt etter ledarane dine for å vinne, inkludert dei som er utleigde. Du er med andre ord best tjent med å møte dei i kamp utan ledarar som er ein fantastisk ulempe.

Øyvind spelte AI som kan ause ut styrkar. Dei vinner ved å drepe soldatar og ikkje nødvendigvis å vinne kampane. Dei blir derfor ein faksjon som ein helst vil unngå kontakt med. Dei utarmer deg kontinuerlig om du gir dei muligheten.

Spelet har mykje dybde i forhold til å forutse planar. Du bør vite om spelarar er villige til å betale prisen for å gjere actioner fordi litt av dei “pengane” går til deg som gjer at du kan finansiere dine eigne planar. Movementfasen blir fargelagt av kven som kan velge kamp først. Dette fordi det har enormt å seie for korleis styrkane kan løsne seg frå pins eller omfordele seg etterpå. Du sit og må visualisere kva du trur andre planlegger og tenker slik at du overlever at du må ta eit valg først før motstandaren får gjere mottrekkene sine. Spelet hopper opp i anseelse for min del. Eg hadde det litt ufortjent med på topp 5 lista mi sist, men det er godt mulig at den er med der neste gong også.

[Author]

Posts