Velkomen til Kvinnherad brettspelklubb › Forums › Spela våre: erfaringar og vurderingar › Sidereal Confluence › Reply To: Sidereal Confluence
I helga før kjeda eg meg og testa spelet solo 4 player for å sjå korleis spelet utartar seg om alle er meg og har litt meir kontroll på gamestaten. Eg spelte faksjonane fortsatt egoistisk innstilt. Resultatet blei meir kubar i omløp, meir tech på bordet og til ein viss grad eit heilt anna spel. Poengsummen på slutten var 56.5, 56, 55.5 og 43 som er ca dobbelt av dei poengsummane som me får i 5-player (som egentlig burde vore høgare enn i 4-player).
No kom SC på bordet igjen i går. Eg blir lika overraska kvar gong det blir valgt, men eg skal ikkje klage. Det blei ein god test for å sjå spelet i praksis opp mot solo-testen. Eg var unity som eg trur har mindre å rekne på, så eg hadde mykje mulighet til å sjå kva som skjedde på bordet. Poenga var i 25-sonen på slutten.
Fortsatt var alle symptomene på dysfunksjonell speling på plass. Folk handler det dei treng for å kjøre sine motorar på sin tur, så er det stopp. Og så er det naturleg nok noko som ikkje blir kjørt fordi den som sit på ressursane allerede har tur 1 løyst. Folk står låst inne med kubar som ligger dødt, og neste runde blir fattigare enn den forrige. Denne fattigdommen gjer at folk investerer i nødløysningar for å få motoren til å gå. Planetar blir oppgradert. Alle prøver berre å bli uavhengige av resten av bordet. Resultatet blir ein utarma økonomi. Vinnaren blir den som er kjapt ute fordi når alle er “mette” stopper alt opp og den som tilfeldigvis plukker med seg ein teknologi som passer.
Det er tre ting som hindrer oss i å lykkes. Det første (og vanskelegaste) er å vere kreative. Catan-trading er enkelt, men det løyser ikkje strategiske utfordringar. Du må tenke framover. Om du har ein planet som produserer “søppel” kan du bytte planet med ein motspeler. Du kan gjere handel mot framtidige varer som du veit du trenger. Du kan investere ressurser i andre spelarar for å ta del i ein beskjeden del av kaka. Du kan lage tre-/firekant-handler der alle får noko. Jo fleire kubar som ligg daude, jo lettare er det. Det er også fordelar ved å kjøre andre sine motorar enn dine egne, spesielt om lønnsomheten i egne konvertarar er dårleg.
Det andre er ein generell uvillighet til å hjelpe andre. Den tanken er kanskje innlært etter fleire år med konkurransespeling. Ein annens død er bra for alle andre, ikkje sant? Men om du gjer ein handel med ein annan der du får ein kube eller to i fortjeneste og naboen får forska fram ein teknologi, så endrer det ikkje at du har tjent kuber. De har fortsatt aksellerert dykk sjølve i forhold til motstandarane. Det blir observert mykje speling der ting blir holdt tilbake fordi det gagner den andre meir enn deg. Men nytteverdien forsvinner kanskje om ein prøver å ta meir betalt fordi då vil den andre parten slite med å betale for å holde motoren sin i gang. Det opportunistiske vinduet for handelen er derfor maksimert med å ta lite betalt, heller enn mykje. Det er sjelden verdt det å betale meir enn ein kube ekstra for å få noko til. Det er også derfor sjelden konstruktivt å kreve meir enn ein kube ekstra.
Det siste er latskap. Når du seier nei til ein god deal fordi det er for mykje stress, så taper begge. Villigheten til å handle på slutten av spelet kjem dette fram. Då kan ein vere meir kynisk i forhold til å dele poengverdiar likt. Men om du blir tilbudt noko som i praksis er kubeverdi likt i poeng for å fascilitere ein dyr teknologi, så må du ikkje sei nei ut av latskap. Evt at du seier nei til ein deal fordi du ikkje tek deg bryet til å sjå etter om du tjener på det. At den andre vil noko betyr ikkje at det er dårleg for deg.
Eg har ikkje nevnt deg ein einaste gong, Thomas.