Fleire tankar om spelet etter test med 4 deltakarar:
Hmm…
Tja…
Det første gjeld egentlig setupen. Og dette er vel mest retta mot eigaren. Det må egentlig opprettes ein organisering av ekstramodulane siden spelet er elendig på å markere komponentar som er ein modul og kva som er ein del av basis-spelet. Det tok ikkje kjempelang tid å ordne opp i, men det er jo ein beskatning kvar gong spelet kjem fram. Og utan dette blir det også umulig å eksperimentere med å ta med ein modul eller to.
Eg trur spelet er i ein “kanskje er dette bra, om bare”-kategori. Spelet er enkelt, egentlig. Så ein burde egentlig kunne gjere actions veldig raskt om ein kan det godt nok. Eg trur ikkje spelet fungerer bra om alle treng ein tenkepause når det er sin eigen tur. Og då krever det for eksempel at folk har spelt det eit par gonger, at alle intimt veit prosedyren når ein tar ein pass-action, at alle kan kampsystemet bra nok til å sjå med eit blikk ca korleis ein kamp vil gå, og har ein omtrentleg forståelse av kva slags kulturkort som finnes. Det kreves med andre ord mengdetrening. Spelet er bygd for å speles fort, men det gir ikkje nybegynnarar gode forutsetningar for å få til dette.
Økonomien til spelet er ondskapsfull fordi du får ikkje utdelt det du treng til å få ting til. Og dei ressursane du får gjer det lett å spesialisere vidare inn i ein økonomisk blindveg med lite mangfold og fleksibilitet. Eit tips er egentlig å få orden på dette fort fordi det koster like mange actions å ordne det seinare. Akkurat denne biten gav meg litt Splotter-følelse (Food Chain Magnate, Antiquitity) fordi du blir så hardt straffa for ting som skjer i starten. Dette gjeld også dersom ein taper ein kamp tidleg i spelet fordi terningane ikkje er på lag.
Det andre som er vanskeleg er å få teknologien som gjer at action-effektiviteten går opp. Mykje av spelet ligg i dette, trur eg, fordi ellers er du fanga i ein loop med å gjere 100 småactions for å få til den minste ting. Eg hugsa første testen av spelet at eg fekk tilgang på ein kombo som tidleg gav meg mange superhestar fordi eg fekk ein kombo av 3 teknologiar som opna alle slags mulighetar. Eg merka godt forskjellen når du ikkje hadde slike ting å spele på.
I sum gjer desse tingene at du sit å speler mot spelet og ikkje mot/med motspelarane 90% av tida. Og det er jo kanskje nettopp å spele med dei andre spelarane ein har lyst å gjere i eit spel med eit kart og hærar som flyttar seg rundt. Istedenfor blir det eit solo-spel i starten, der med i ettertid “viser” fram kva me har fått til når me endelig begynner å knuffe litt.
Spelet belønner også adferd som favoriserer ein puslemester, meir enn ein som vil gjere fornuftige kongebeslutningar på eit kart. Med det meiner eg at spelet deler ut poeng på ein slik måte at du får ingenting for å gjere litt av kvart, men du får enormt mykje for å totalt overdrive eit aspekt av riket ditt:
Litt opp på kulturtracken -> 0 poeng
Mykje opp på kulturtracken -> 1000 poeng
Fornuftig antal bondegårder -> 0 poeng
Maks gass på bondespredning -> 1000 poeng
Spelet pusher deg til galskapshandlingar for å blidgjøre Victory-Point-guden. Dette kjem mest fram på slutten då me begynner å gå tom for “fornuftige” ting å gjere i spelet. Eg har det gøy i spelet, men det henger ein slags ekkel Reiner Knizia-skygge over det.
Eg har lest litt på modulane, og eg trur at dei sikkert er gøy dersom spelarane blir innkjørt nok i spelet, men dei gir ingen fundamentale endringar utenom at dei mest sannsynleg får spelet til å vare lenger fordi du bruker nokre ressursar på nye ting istedenfor parametrane som får spelet til å slutte.
Ingen konklusjon. To be continued… kanskje.