Forum Replies Created
-
Posts
-
Ny runde etter gamalt med Terraforming Mars. Kåra til beste spel av klubben fleire år. Og det er framleis eit veldig bra spel. Men: For meg, har det mista litt magi. Heldigvis trur eg det finnes ein fiks.
Førre runde var med alt av innhald/alle ekspansjonar. Då gjekk spelet frå å vere, for meg, det som gjorde TM så innlevande og kjekt, til å bli eit “brettspel” på linje med mange andre spel. Sanke stemmer i parlamentet, byggje koloniar, skaffe floaters frå Venus, Global Events osv. Så kan ein kanskje argumentere for at dette berre skapar større valfridom og å kunne spele TM på “sin eigen måte”, men for meg blir noko som var konsentrert og spesielt, det å terraforme Mars, no blitt eit meir “standard brettspel” der ein gjer litt ting her og der utan å har Mars i særleg sikte. Med alle ekspansjonane tek også spelet lenger tid enn det burde.
Neste gjennomspeling trur eg eg ville berre hatt hovudspelet og Prelude, og så hadde det vore litt det same om me spelte på hovudbrettet, Hellas eller Elysium. Då hadde me fått ein variert start med ulike konsern som satsa på litt ulike strategiar, men alle med eit felles blikk og fokus på Mars og alt som skjedde der, og innanfor rimeleg speletid.
For min del, ville nok meir av magien då kome tilbake.
Her er mine forslag:
https://boardgamegeek.com/boardgame/359871/arcs
https://boardgamegeek.com/boardgame/228341/pulsar-2849
https://boardgamegeek.com/boardgame/302723/forgotten-waters
Eg skal sjekke med Meeple Galaxy kva pris eg kan få for ting (og om dei har ting inne).
Bra innspel! Gode spel på lista her! Eg høyrer på det du skriv, og kjem med dette som forslag på innkjøp: SETI, Endeavor og Galactic Renaissance (Ironwood har eg kjøpt sjølv; har det heime, men ikkje fått testa det endå).
Skal sjå om eg også kjem med forslag 🙂
“Det er nok kanskje eit problem kor mykje lettare det er å kynisk vinne spelet med å berre gå frå havn til havn og handle”.
Det ser ut som “alternativt poengsystem” nok ein gong er utelatt frå spelinga…? Sist føreslått frå meg i 2020 (ovanfor) , men byggjer på eldre idé. Sjekk bilete for variant; finnes også andre under “Variants” på BGG: https://boardgamegeek.com/image/1166031
Min første runde i går! Eg ser at alle spørsmåla me hadde, har allereie Sten Ole svart på tidlegare, så tips for oss til neste gong er å heller sjekke brettspel.no sine forum, heller enn å bla i regelhefter og obskure plassar på Internett. Takk til Sten Ole; me må hugse å sjekke hans regelavklaringar her oftare!
Så kort om spelet: Kjempegøy. Sjølv om eg aldri hadde spelt spelet før, og me måtte finne av masse undervegs, var det høg underhaldningsverdi. Og sjølv om eg hamna på sisteplass, var det heile tida kjekt. Og sjølv om eg sikkert har gløymd mykje til neste gong, har eg i alle fall no ein viss idé om alt eg har lyst å gjere neste gong.
Spelet er eigentleg ikkje vanskeleg, og du får alltid gjort noko. Fleire mekanikkar og ting å ta omsyn til gjer at du aldri kan ha full kontroll, og det er eigentleg litt kjekt. Eg er jo svak for GMT sine spel, og dette skuffar ikkje. Eg er klar igjen om me blir fire eller seks! Då skal eg også passe på at sauene eg skal stele ikkje ligg og søv…
Kjekt å lese “referatet” frå sist speling! Det er faktisk ganske få spel i klubben som skapar historiar som dette. Finnes det betre spel? Ja. Men mange av dei er spelt, blir pakka saman, og gløymd. Republic of Rome er blant dei me kan snakke lenge om etterpå. Difor bør det spelast meir!
Eller…skal me vente litt? I dag er det kunngjort ny utgåve av spelet; dette må klubben ha!
https://gamefound.com/en/projects/masqueoca/republic-of-rome-remasteredEg trur eg likar spelet. For eg likar jo GMT sine spel og dette er ikkje komplisert, sånn eigentleg. Men det var vanskeleg å “vri hovudet rundt”, om det er rette uttrykk. Altså “forstå” det. Eg forstod ikkje alt eg gjorde, men det gir nok meining neste gong; då ser eg også for meg at eg forstår brikkene, konseptet, og ei speletid på rundt halvannan time eller så. Eigentleg sånn greitt “ventespel” kanskje, om nokon kan møte tidleg og vente på resten. Men då trur eg komponentane må sorterast i eit skrin med små luker eller noko først, for det tok hundre år å finne alle dei rette båtane i setupen.
Korte refleksjonar av ny gjennomkøyring, fire spelarar.
Aggressivitetsnivå 4/4
Kompleksitetsnivå 4/4
Speletid: Ca. 5 timarI speletid 5 timar ligg aktiv speletid. Oppsettet tok halvannan time, og det er vanskeleg å korte dette særleg ned; kanskje ned i ein time om ein hugsar alle komponentane og korleis ein skal gjere det. Men: Dette er berre eit “problem” om alle møter til speling og opnar eska; det beste er at ein person møter før dei andre og gjer klart spelet. Då kan det meste vere klart, bortsett frå prosessen med å velje rase og klare sin heimeplanet, teknologi osv. Så om nokon “ofrar” seg og vil gjere oppsett før speling, er det klart det beste (eg trur også det er eit “must” for at folk skal orke å møte).
Men sjølve spelinga er framleis veldig god! I går spelte me eit veldig aggressivt brett, med masse våpenteknologiar, skipstypar og Voidborn overalt. Eg valte ein krigersk veg og køyrde 1-2 angrep kvar einaste runde og landa på rundt 280 poeng. Marius trur eg aldri var i ein krig, utvikla plassane sine, produserte som ein helt og enda på rundt 250 poeng.
Denne forholdsvis vetle forskjellen i poeng meiner eg viser at sjølv om kartet/teknologien/rasane (som alle er ulike for kvart scenario) legg opp til ein viss spelestil, er Voidfall framleis eit sandkassespel, der du kan gjere det du stort sett vil. Marius var nok litt redd for sine aggresive naboar (meg, Tor Inge og Bjarte), men han fekk vere i fred, då det var meir enn nok Voidborn å angripe.
Spelet er framleis like bra, og med eit ferdig oppsett, er det lett å setje seg ned og spele det!
Eg har aldri prøvd dette, men tilbakemeldingane frå Sten Ole er så godt skrivne at det fristar. Veldig bra, Sten Ole!
Ok, så ein kan angripe heimlanda deira! Det opnar jo for endå ein strategi; aktivt utrydde barbarar som dukkar opp! Sidan det er lov med fleire hærar i same provins, kan ein stå i barbarland, og så med enkle militærkort utrydde alt som dukkar opp. Med tre-fire hærar ståande i barbarland, og med to poeng pr. siger + eitt poeng pr. drepne barbar, ser eg for meg ein poengrik strategi. Og kombinert med det nye kortet som gjer at hæren kan angripe på ny, spydkast og masse rart, opnar Time of Crisis brått nye moglegheiter. Eg ser for meg scenario der keisaren i Roma sender troppar inn i barbarland for å knerte ein annan spelar sine legionar for at dei ikkje skal høste poeng i barbardrapa sine..!
Om eit dataspel er for vanskeleg til at ein kjem vidare, kan ein setje ned vanskegraden. Det kan vere betre, enn å gi opp eit spel som sikkert er kjekt. Om ein står fast på ein puzzle i eit dataspel, kan ein finne ei løysing på nett for å kome vidare, i staden for å leggje bort eit kjekt spel. Og på PC kan ein, om ein vil, gjerne modde spelet slik at ein får det akkurat så gøy som ein vil. Det er ditt spel, og spel det slik det er kjekkast for deg.
Slik er det også med enkelte brettspel. Eg trur nok me har enkelte brettspel liggande i hyllene som har blitt testa og lagt bort pga. ein dårleg regel, som kunne blitt tweeka og skapt glede. For sjølv om langt dei fleste spel bør spelast etter reglane, er det enkelte spel ein finn ut blir betre med å gjere endringar. Og det er betre, enn å la eit potensialt bra spel bli liggande fordi ein ikkje vil gjere endringar.
Spartacus har eg spelt…sju gonger? Sånn omtrent. Begynt med reglane as written. Me som spelte det såg då etter kvart behov for enkelte endringar. Slike endringar som gjorde at spelet ikkje hadde blitt spelt uten endringar.
Ei slik endring er innføringa av rundar. Dette fordi, as written, ein spelar må ha 12 Influence point på slutten av ein fase for å vinne. Me har funne ut at når ein spelar ligg så høgt, ligg dei andre ikkje så langt bak, hand sizen deira er stor, og det er alltid ein som sit med kort som kan dra ned influencen, slik at han ikkje vinn den fasen. Så ny fase, så skjer det same osv. Då blir det at ein spelar nokre kjedelege timar der ein ventar på at nokon gir opp, eller nokon skulle mangle eit kort for å stoppe personen. Dette er kjedelege timar. Det er som ein “grind” i spelet etter at du er ferdig med main story. Difor er det lagt til rundar. Me har hatt eit par gonger med seks rundar, men vil nok prøve åtte rundar neste gong. Og fordi spelet då blir ein betre, konsentrert oppleving, må ein kompensere noko kortare speletid med at alle begynner på 3 i influence.
Ei anna endring er “Blue Dice” varianten. Denne ligg på topp på variant-seksjonen på spelet på BGG og truleg innført av dei fleste som spelar spelet. Spelet skal vere gøy. Skape engasjement og jubel. Då er det ikkje greitt at reglane as-written gjer at den med høgast initiativ vinn 90 % av kampane; når du spelar spelet, vil du forstå mekanikken bak blå, raude og svarte terningar, og skjøne at dette er hitpoints, og at dei vala ein må ta, er smertefulle, og at å kunne angripe først er veldig viktig, og utan “blue dice” variant vil spelet nærast kollapse, då arenafasen blir rein matte og ingen spenning.
Og litt matte til slutt om korta: Me har to utvidingar til spelet; alle kort er blanda saman med hovudspelet. Totalt er det kanskje…120 kort i marknadsbunken? I marknadsbunken ligg det gode våpen, dårlege våpen, gode rustningar, dårlege rustningar, gode treningsmetodar, dårlege treningsmetodar, gode gladiatorar, dårlege gladiatorar, gode slavar, dårlege slavar. I tillegg kjem starterkorta, som er ekstra dårlege slavar og gladiatoriar. Det kjem på bordet eitt kort pr. spelar pr. runde. Som i sist spel fekk me altså 24 kort på bordet totalt. Av desse var kanskje sju slike starterkort, altså nær ein tredjedel. Tilfeldig ja, men veldig kjedeleg. For i heile spelet hadde me berre tilbod om éitt våpen og éitt treningskort. For å setje inn i kontekst, kan ein gladiator i arenaen har med seg eitt våpen, ein rustning, og ei trening/spesialvåpen. Men me fann altså berre to slike kort fordelt på heile spelet. Det var ikkje så gøy. Og gladiatorane og slavane som er tilgjengelege er alle av ulik kvalitet. Me treng absolutt ikkje starter-korta inn i miksen. Det er som om ein tredjedel av korta i Terraforming Mars skulle vore “Kjøp Greenery for 23 pengar” eller “Kjøp ein by for 25 pengar” eller noko slik. Veldig kjedeleg, og veldig situasjonelt om ein skulle hatt bruk for det. Då er det betre spelemessig med mange unike kort, gode og dårlege, alt etter økonomien din og kva situasjon du er i.
For dette er eit spel som er blant dei som skapar mest engasjement av alle spela me har. Kva andre spel er det roping, hyling, truglsar og gråt som Spartacus? Etter fleire spelingar er det i ferd med å bli perfeksjonert til så bra det kan bli. Det er ikkje aktuelt for meg å spele det utan ei viss tilpassing. Nettopp fordi det viktige er å ha det gøy saman.
Tredje runde med Praga. Klar sisteplass. Dette etter å ha leia heile vegen fram til End Game scoring. For eg prøvde å gjere mest av éin ting (byggje hus), noko som gav masse poeng undervegs, men som gav null poeng på End Game.
Når eg les omtalen min etter første gjennomspeling, er eg samd i alt der, bortsett frå denne setninga: “Eg trur ein strategi med litt av alt eller mest av ein ting, begge kan fungere her.”. For eg trur å låse strategien sin i éin retning eller å køyre éin veg ikkje er så lurt. Her må ein nok variere i kva ein gjer, samt ha evna til å improvisere undervegs.
Og når eg hamna på sisteplass no sist, veit eg at det berre er min feil. For eg kunne gjort mykje anna som hadde vore lurare, hadde eg ikkje vore så låst i kva eg håpte å oppnå. Og spelet imponerer stadig kor elegant det er utforma, korleis alle delane fungerer så fint saman, og korleis du alltid føler du får noko til (om du då ikkje låser deg fast i ei retning). Framleis stor anbefaling!
Eg trur du tek feil på denne:
“Produksjon av gull og stein: Når du produserer gull og stein, får du talet som kuben står på. Andre bonusar får du dersom dei står til venstre for kuben.”Regelboka: “You have a certain number of gold mines, represented by the highest number to the left of your marker on your gold mine track. Produce gold: gain gold equal to your number of gold mines”.
Regeloppklaring på vegg:
“Construct Wall: Vegg-tiles må legges inntil action boardet, altså det er ikkje tilstrekkeleg at dei er inntil berre andre vegg-tiles?”.Regelboka: “Construct a wall: …you place the tile adjacent to your action board. Note that a new wall tile does not have to be adjacent to any previously placed wall tiles”.
Eg har ikkje spelt dette, men det fristar ikkje så mykje. Dette fordi HIS og VQ er i grenseland kva ein kan forvente at fleire spelarar skal kunne av reglar, hugse desse lenge, og greitt å kome inn i etter ein pause. HIS og VQ er nesten der. Og har blitt spelt fleire gonger. Om Tanto Monta er 300 % meir komplisert, trur eg det ikkje kjem så ofte på bordet, og investmenten er ikkje så god. Men det som kanskje også bidreg til at det ikkje fristar, er at eg las ein negativ review på BGG som ser ut til å ha gode poeng (og samanliknar spelet med HIS), og så kjem designar inn (!) og kritiserer anmeldelsen og skriv slikt som at “totally disagree” og “The game has been worked on for years”. Veldig spesielt.
https://boardgamegeek.com/thread/3244941/i-was-very-excited-tanto-monta-ultimately-it-left
Edit: LOL! Etter eg posta dette, las eg heile tråden (maaaange innlegg). Og der dukka Sten Ole opp også 😅
Dette var eit veldig enkelt spel. Kanskje det enklaste me har? I alle fall når det kjem til reglar. Her er det berre å hoppe inn og krige. For i kjend Lang-stil, er krig og kontroll sentralt. Spelet er ein blanding av Blood Rage, Rising Sun, Kemet og kampkorta frå Rex/Game of Thrones.
Du styrer ein av gudane i Egypt, og målet er å bli den mektigaste guden. Då må du byggje monoment til di ære, ta over andre sine monument, samle tilbedarar og krige mot andre gudar. Tilgjengelege actions er styrt på ein artig måte; du har to actions å velje iblant av fire, men tek du ein action, må neste action vere “lågare” på lista enn den andre. Så om du tek action nr. 3, må neste vere nr. 4. Og selvfølgjeleg har du gjerne lyst å ta action nr. 4 først av og til, og då mister du ein action…
I tillegg er det slik at den som utløyser “round-end”-triggeren på ein action, også løyser ut ein bonus. Som å score poeng for alle templa sine. Difor har du kanskje lyst å ta ein action for å løyse ut denne bonusen, sjølv om actionen i seg sjølv ikkje er så optimal for deg. Dette skapar interessante val.
Den eine bonusen er veldig artig. Då får du, ved hjelp av kamel-karavanar (!) lov å dele spelebrettet opp i mindre delar, som så blir permanent ut spelet. Så ein spelar som kontrollerer eit stort og mektig område, kan brått bli isolert på ein ørkenflekk, fordi ein motstpelar delte opp området hans og mura han inne. Slikt er gøy.
Samtidig kan du, i kjend Lang-stil, rekruttere monster for å sloss for deg. Desse har eigenskapar som bryt reglane i spelet, som å kunne leve i, flytte seg og sloss frå vatn.
Ein ganske unik mekanikk, er ca. 3/4 ut i spelet, kan ting endre seg veldig. Dei to gudane som då er på siste plass, for å unngå å bli gløymd av historia, slår seg saman og kombinerer kreftene sine. Begge to spelararane styrer då denne eine, nye, mektige guden, med kvar sin action. Då får ein også moglegheita til å velje same action begge gonger, om ein koordinerer dette. Dette er ein kul mekanikk for å få dei som ligg bak, til å kunne kome seg opp og vinne saman. (Det er også ein player-elimination-mekanikk i spel, men den kjem så seint i spel, at det truleg “går fint”).
På testkøyringa var me tre stykk, mest for å lære reglar. Det er ei eiga scenario-bok, som legg føringar kven som startar kor med kor mykje osv. Me merka nok fort at dette er eit 5-player, ev. 4-player spel. Tre stk. blei litt “tomt”, og spelet er også kjøpt inn for å vere eit 5-player alternativ i klubben.
Spelet er også ganske raskt å spele, eg tippar maks to timar frå oppsett til nedpakk, og kan såleis fylle ein del hol på ein spelekveld.